« من از دشمن نمی ترسم ولی از دوست می ترسم »

از این آتش که روشـن شـد به زیر ِ پـوسـت می ترسم

اگــرچـه دشــمنان غــولــند و امکــاناتـشــان بـی حـــد

مـن از ایـن ناجـوانمــردانِ دشـمـن دوســت می ترسم

تمــــام ِ دیــــوهـــا بــا هــم علــیهِ مــا ولــیکــن مــن

از آن شـخصی که آنان را مدیحـت گـوسـت می ترسم

فـریـبِ ایــن دورویـی هــا نبــاید خـــورد از دشـــمــن

از آن دشمن که می پوشد لباس ِ دوســت می ترسم

ســــرم را مــی دهــــم در راهِ اســتــقـــلـــال و آزادی

ولــی از آنـکــه مــیهــن را نــدارد دوســـت می ترسم

منافــق از در ِ یــاری ، زنَــد از پــشـــت خـنجــــر را

از این دیوانه ی غافـل که فرصت جوســت می ترسم

مـن از مُــردن بـه راهِ حــق ، نــدارم ذرّه ای وحـشــت

از ایـن کـه قـبل ِ مــرگِ مـن نیاید دوســـت می ترسم

مــطــیـع ِ امــر ِ (مــیر) هستم ، خـــدا او را نگــــــه دارد

از آن بی چشـم و رویی که خیانت خوسـت می ترسم

پرســتویی ضـعــیفــم من ولـی جــان بـر کــفــم زیــرا

از این آشــفــته بازاری کـه پیــش ِ روســـت می ترسم